MONACO
Silkman:
"Σκεφτόμουν τι να πω στους δημοσιογράφους για τον χθεσινό μου αγώνα και μόνο μια φράση μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό για να εξηγήσει το τι μου συνέβει. I lost my nerve
Μέχρι και λίγες ώρες πριν την έναρξη οι δοκιμές πήγαιναν άψογα, και οι χρόνοι ηταν άκρως ανταγωνιστικοί. Ευελπιστούσα σε μια καλή θέση στο grid και σε ενα αγώνα που σε αντίθεση με αλλες χρονιες δεν θα ειχε μοναδικο σκοπο να κρατησω πισω οδηγους αλλα να περασω μπροστα. Τοση αυτοπεποιθηση μου εδωσε το στησιμο του αυτοκινητου που προηλθε απο την δουλεια τοσο του teamate μου οσο και του Pit manager μας.
Στο Quali ομως η συγκρουση με τις μπαριερες και η εγκαταλειψη......με εκαναν να νιωθω σαν να μην εσπασε το αμαξι, αλλα εγω.
Εκκινηση απο την 9η θεση και οδηγουσα πλημυρισμενος απο φοβο. Μακρια απο τις μπαριερες, μακρια απο τα κερμπ, αργα στο γκαζι, απαλα στα φρενα. Χρονοι 1.20......φρεσκα ελαστικα και παλι 1.20....νεο σετ ελαστικων και παλι 1.20. Στην εκκινηση σταθηκα τυχερος που επελεξα να περασω αριστερα απο την Τορο Ροσο και γλυτωσα τα χειροτερα. Απο εκει και μετα δεν υπηρξε θαρρος να αντισταθω στον Μανουσακη και στην πορεια σε κανεναν που βρεθηκε πισω μου. Η μονη στιγμη που πραγματικα εξαφανιστηκε ο φοβος ηταν οταν κολλησα για πολλους γυρους πισω απο τον Σπυρο. Εκει ξεχασα και τις μπαριερες και το οποιο λαθος και οδηγησα πραγματικα στο οριο. Ευχαριστηθηκα μαχη κολλημενος κυριολεκτικα πισω του χωρις να τον ακουμπησω παρολο που ημασταν κυριολεκτικα στο χιλιοστο. Οταν εφυγε και μπηκε στα πιτ....επανηλθα στον φοβισμενο κοσμο μου....και φοβισμενα πηρα την καρο σημαια και τους 10 βαθμους.
Σε μια πιστα οπως ειναι το Μονακο ειναι αθλος να τερματισεις...και συναμα χαρα και ικανοποιηση ανεξαρτητου αποτελεσματος. Αυτη τη φορα ομως...δεν το ενιωσα ετσι.
Τοσο τρομαγμενος δεν εχω ξαναοδηγησει ποτε. Ποτε μα ποτε δεν ενιωσα φοβο.
Και πολυ φοβαμαι οτι απαξ και το μικροβιο του φοβου προσβαλει ενα πιλοτο της F1, τοτε αργά η γρήγορα πλησιάζει και η ωρα να αποσυρθει απο την ενεργο δραση."